Elke woensdagochtend fietst Ton naar de Johannesschool in Overvecht. In zijn eigen lokaal ontvangt hij kleine groepjes kinderen uit groep 5 tot en met 8. Samen lezen ze verhalen, bekijken ze oude landkaarten of maken ze fantasierijke vertellingen waarin kinderen zélf de held zijn. “Ik werk met kinderen die extra uitdaging nodig hebben. En die mij, als vrijwilliger, meteen accepteerden. Dat is het mooie: je komt binnen, en je hoort erbij.”
‘Ze zijn bezig met hun handen, maar leren ook waarom dingen zo aangepakt worden’

Ton, theoloog en voormalig universitair docent, besluit op zijn 67^e zijn leven een nieuwe wending te geven. Onderwijs zit in zijn bloed: zijn vader richtte twee basisscholen op en zelf gaf Ton jarenlang college aan de universiteit. In de coronatijd komt hij tot het besef dat hij zijn leven nog één keer een wending wil geven.  ‘Ik wil nog één keer iets betekenisvols doen. Nu moet het gebeuren. Ik wilde iets doen in mijn eigen buurt, waar het echt nodig is. Zo kwam ik via Leergaloos op de Johannesschool terecht. Niet vanuit een vooropgezet plan, maar uit nieuwsgierigheid.”

“Alles mag. Zelfs een fee.”
Ton werkt met kleine groepjes van vier tot zes kinderen. Samen lezen en schrijven ze verhalen, praten ze over sprookjes, geloof of de toekomstplannen van kinderen (bijvoorbeeld het beginnen van een restaurant). ‘Veel kinderen groeien op zonder verhalentraditie. Ik geef ze ruimte om zelf te fantaseren. En als een verhaal vastloopt? Dan mag er gewoon een fee komen, die het verhaal een nieuwe wending geeft. Alles mag. En ik neem ook graag mijn verhalen mee, bijvoorbeeld het verhaal van Sint-Maarten, de beschermheilige van Utrecht.”

“Je ziet ze groeien”
In de door Ton zogenoemde ‘Johannesacademie’ is er een duidelijke structuur, maar geen prestatiedruk. Verhalen krijgen vorm in vijf bijeenkomsten. Eerst verhalen luisteren en kijken hoe ze in elkaar zitten, dan zelf een verhaal schrijven en dan voorlezen en tot slot een tekening maken. Elk kind volgt zijn eigen tempo en eigen voorkeur. “Soms hoor je ze vol trots en met glimmende wangen vertellen. Over thuis, over hun cultuur, over hun dromen. Dan weet je: ze voelen zich gezien.”

Ton ziet zichzelf niet als een meester. Hij is er gewoon, met aandacht. Dat is genoeg. “Ik hoef ze niet naar een bepaald niveau te brengen. Soms lukt het, soms niet. Maar ze komen altijd graag. Voor hen is het een uitje, voor mij een ontmoeting.”

“De klas is overvol. Wij geven lucht.”
Ton ziet hoe het onderwijs kraakt onder de werkdruk. Juist daarom kunnen de vrijwilligers zo van betekenis zijn. “Leraren hebben hun handen vol. Wij geven ze wat ruimte. Extra aandacht voor kinderen, zonder prestatiedruk.”

En wat brengt het hemzelf? Genoeg. Ton noemt het fascinerend, intens én leerzaam. “De kinderen zij ontzettend nieuwsgierig, loyaal en puur. En soms verrassend wijs. Ik heb geleerd dat je met kleine impulsen veel kunt losmaken.”  Ton bereidt zich zorgvuldig voor door verhalen te lezen en vooral op het internet rond te neuzen naar bijvoorbeeld oude landkaarten om daarmee in de geschiedenis van de wereld te duiken. “Ik laat ze zien dat er meerdere kanten zijn aan een verhaal. Dat je iets mag vertellen en dat het er dan toe doet.”

Wil jij, net als Ton, kinderen uitdagen en ruimte geven? Meld je aan bij Leergaloos. Eén ochtend per week kan al een wereld van verschil maken.